Ξεκώντας με την όπερα στην οποία ο λόγος εκφράζεται μέσω της μουσικής.
Η όπερα αποτελεί μουσικό θεατρικό είδος, είναι δηλαδή μουσικη σύνθεση που περιλαμβάνει συγχρόνως και σκηνική δράση. Οι διάλογοι των ηθοποιών της όπερας αποδίδονται με τη μορφή τραγουδιού ενώ η θεατρική παράσταση εκτυλίσσεται παρουσία ενός μουσικού συνόλου. Ως είδος θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα μουσικά επιτεύγματα του Δυτικού πολιτισμού και παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή μουσικά είδη.Ο όρος όπερα είναι ο πληθυντικός του λατινικού opus που σημαίνει το έργο.Η ποίηση της όπερας ή οι διάλογοι που αναδεικνύουν την πλοκή, αποτελεί το αποκαλούμενο libretto, το οποίο ανάλογα με το είδος της όπερας μπορεί να είναι σοβαρό ή περισσότερο κωμικό. Υπάρχει γενικά διχογνωμία σχετικά με το αν το λιμπρέτο ή η μουσική είναι το σημαντικότερο στοιχείο σε μια όπερα. Η μουσική είναι τις περισσότερες φορές συνεχής και έχει ως απώτερο στόχο τη δραματοποίηση των δρώμενων στη σκηνή.
Η παραδοσιακή όπερα αποτελείται από δύο είδη τραγουδιού για την αφήγηση της πλοκής του έργου: το ρετσιτατιβο, το μέρος του διαλόγου που κατά κύριο λόγο προάγει τη δράση και την αρια, όπου μέσω ενός μονολόγου αποκρυσταλλώνεται μια συναισθηματική κατάσταση. Αρκετές φορές έχουμε ντουέτα ή μεγαλύτερα ακόμα φωνητικά σύνολα, χωρίς να λείπουν -αν και είναι σπανιότερα- χορωδιακά μέρη.
Φωνές
Οι φωνές των τραγουδιστών της όπερας διακρίνονται καταρχήν σε ανδρικές και γυναικείες. Ανάλογα με αυτή την κατηγοριοποίηση διακρίνουμε τους εξής τύπους φωνών:Τύποι ανδρικών φωνών
- Βαθυφωνος ή μπάσσος (bass) - καλύπτει τις χαμηλότερες νότες
- Βαρυτονος (baritone) - καλύπτει τις ενδιάμεσες περιοχές
- Τενορος (tenor) ή οξύφωνος - καλύπτει τις υψηλότερες νότες
- Κοντρα-Τενορος (countertenor) - καλύπτει τις υψηλότερες νότες που μπορεί να φτάσει ανδρική φωνή. Επειδή υπάρχουν μόνο λίγοι κοντρα-τενόροι παγκοσμίως, συχνά οι ρόλοι τους ερμηνεύονται από γυναίκες
Τύποι γυναικείων φωνών
- Kοντραλτο (contralto) - καλύπτει τις χαμηλότερες νότες
- Μεσοφωνος ή μέτσο-σοπράνο (mezzo soprano) - καλύπτει τις ενδιάμεσες περιοχές
- Υψιφωνος ή σοπράνο (soprano) - καλύπτει τις υψηλότερες νότες
Υπαρχει η Γαλλικη Οπερα η Γερμανικη οι Οπερετες και η Οπερα του 19ου αιωνα.
Και στην συνέχεια με το θέατρο σκιων το οποίο ήταν ένα μέσω διασκέδασης μικρών και μεγάλων μέσω του οποίου σατιριζόταν η καθημερηνότητα και η καταπίεση των πολιτών από τη εξουσία μέσα από κωμικά σκετσάκια.
Υπάρχουν πολλές απόψεις για την καταγωγή του και ποικίλουν. Ερευνητές και μελετητές του θεάτρου σκιών ισχυρίζονται ότι οι Κινέζοι που ανακάλυψαν πρώτοι το χαρτί κάλυπταν με αυτό τα παράθυρα και τις πόρτες τους. Βλέποντας τη νύχτα τις σκιές των ανθρώπων και αντικειμένων που δημιουργούνταν στο φωτισμένο από μέσα χαρτί, εμπνεύστηκαν αυτό το είδος του θεάτρου. Από την Κίνα εξαπλώθηκε στους λαούς της μέσης ανατολής, στην Τουρκία, όπου τον 16ο αιώνα άκμασε σ' όλη την οθωμανική αυτοκρατορία και έπειτα στην Ελλάδα. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι οι ρίζες του βρίσκονται στα Ελευσίνια ή στα Καβείρια Μυστήρια και άλλοι ότι είναι δημιούργημα των Μουσουλμάνων νομάδων. Το θέατρο Σκιών έγινε γνωστό και στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία. Στις αρχές του 19ου αιώνα και σύμφωνα με την προφορική παράδοση, οι πρώτες παραστάσεις Θεάτρου Σκιών παρουσιάστηκαν στα Ιωάννινα, στο παλάτι του Αλή Πασά.Ο πιο γνωστος και διαδεδομενος χαρακτηρας του θεατρου σκιων ειναι ο καραγκιοζης.Ο οποιος πεχτηκε πολυ καλα απο τον Ευγενιο Σπαθαρη.
Ακόμη υπήρχε και το κλασικό θέατρο στο οποίο ο λόγος κυριαρχούσε.
Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η οπερα, το μπαλετο, η παντομιμα κ.ά. Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυραμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδια, η κωμωδια και το σατυρικο δραμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες.
Το 1962, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, καθιερώθηκε η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Είδη θεάτρου
- Αρχαιο Ελληνικο Θεατρο
- Επιθεώρηση
- Μιούζικαλ
- Πρόζα
- Βαριετέ
- Όπερα (Λυρικό θέατρο) ή Μελόδραμα
- Οπερέτα
- Νο
- Καμπούκι
- Θέατρο σκιών
Στην πάροδο του χρόνου ανακαλύφθηκε ο κινηματογράφος. Ήταν ένα παρόμοιο μέσω με το θέατρο όπου η κυριαρχία του λόγου ήταν στο μέγιστο. Όχι μόνο ο προφορικός αλλά κάθε είδος λόγου.Ο Κινηματογράφος ή σινεμά αποτελεί την αποκαλούμενη σήμερα έβδομη τέχνη. Στην αρχή εμφανίστηκε ως μία νέα τέχνη καταγραφής της κίνησης και της οπτικοποίησή της. Οι πρόδρομοι του κινηματογράφου ήταν πολλές εικόνες που προβάλλονταν πολύ γρήγορα. Το κινητοσκόπιο και το μουτοσκόπιο. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν η ανακάλυψη του ίδιου του κινηματογράφου από τους αδερφούς Όγκυστ και Λουί Λιμιέρ στη Γαλλία. Η πρώτη προβολή έγινε στις 28 Δεκεμβρίου του 1985 στο Παρίση και η ημερομηνία αυτή ορίστηκε ως επίσημη ημερομηνία του κινηματογράφου.Είδη κινηματογράγοφου.
- Βουβός : Στον Βουβό κινηματογράφο κύριος εκπρόσωπος ήταν ο Τσάρλι Τσάπλιν ή Σαρλό. Συχνά συνοδευόταν από ζωντανή μουσική και ήταν ασπρόμαυρος.
- Ομιλών: Μετά τα τέλη των 20's ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο. Η ιστορία του του ηχογραφημένου κινηματογράφου ξεκίνησε το 1926 όταν οι Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή τη Vitaphone.
Ο Κινηματογράφος ως τέχνη. Ένας από τους πρώτους κινηματογραφιστές ήταν ο Ζώρζ Μελιέ ο οποίος θεωρείτε από τους πρώτους σκηνοθέτες του κινηματογράφου. Ο οποίος εισήγαγε και τα εφέ. Ήταν και ο άνθρωπος που έκανες της πρώτες έγχρωμες ταινίες.
Γνωστοί σκηνοθέτες : F.Fellini , A.Hichcock, E.Muybridge αλλά και ο W.Disney.
Είδη ταινιών:
- Κωμωδία
- Δράμα
- Τρόμου
- Περιπέτεια
- Κινούμενα Σχέδια και άλλα πολλά!
Μέσα απο την πάροδο του χρόνου φτάνουμαι στην νεότερη εποχή και στις εικαστικές δράσης όπου ο λόγος βρίσκεται στην εναλακτική του μορφή.
- Προσωπογραφία
Στην Ιστορία
Η προσωπογραφία ήταν ευρύτατα διαδομένη στους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Ονομαστές στην αρχαιότητα, για τον ρεαλισμό και την τεχνική τους αρτιότητα ήταν οι προσωπογραφίες του Αρχέλαου, του Αντίγονου του Μονόφθαλμου, όπως και η απεικόνιση του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον ζωγράφο Απελλή (380/370 π.Χ). Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Μέγας Αλέξανδρος ζήτησε από τον Απελλή να φιλοτεχνήσει μία προσωπογραφία της παλλακίδας Καμπάσπης και εκείνος την ερωτεύτηκε. Ο πίνακας εντυπωσίασε τόσο τον Αλέξανδρο ώστε αργότερα την παραχώρησε ως δώρο στο ζωγράφο. Κατά τον Πλίνιο μία προσωπογραφία του Μέγα Αλεξάνδρου, που φιλοτέχνησε ο Απελλής δεν άρεσε στον βασιλέα. Το άλογο του Αλέξανδρου, βλέποντας την προσωπογραφία του Αλεξάνδρου χλιμίντρισε, και ο Απελλής με θάρρος είπε "Βασιλιά, το άλογο από τέχνη ξέρει καλύτερα από εσένα".
Στα χριστιανικά χρόνια η τέχνη της προσωπογραφίας παραμελήθηκε, για να ξαναεμφανιστεί το 13ο αιώνα στην Ιταλία, με πρωτοπόρο το Φλωρεντινό ζωγράφο Τζιότο. Γρήγορα διαδόθηκε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και χαρακτήρισε όλους τους επόμενους αιώνες.
Η εξέλιξη της προσωπογραφίας το 15ο αιώνα ήταν σημαντική, ζωγράφοι όπως οι Φλαμανδοί Βαν Αικ και Μέμλιγκ, ο Γάλλος Φουκέ, οι Ιταλοί Μπελίνι, Μποτιτσέλι, Πιέρο ντέλλα Φραντσεσκα και ο Πορτογάλος Γκονσάλβες έδωσαν αριστουργήματα του είδους.
Ο 16ος αιών σφραγίστηκε από τα έργα σπουδαίων καλλιτεχνών όπως του Ραφαήλ, του Τιτσιάνο, του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Βερονέζε, του Τιντορέττο στην Ιταλία, του Κράναχ και του Ντύρερ στη Γερμανία και του Ελ Γκρέκο στην Ισπανία. Παράλληλα διάφοροι Ευρωπαίοι ηγεμόνες, όπως ο Φραγκίσκος Α’ της Γαλλίας, η Αικατερίνη των Μεδίκων και διάφοροι Ιταλοί μεγιστάνες, υποστήριζαν αυτή την τάση και απέκτησαν αξιόλογες συλλογές προσωπογραφιών.
Τον 17ο αιώνα η τέχνη της προσωπογραφίας απέκτησε καθαρά πνευματικό χαρακτήρα. Οι καλλιτέχνες έστρεψαν την προσοχή τους στην απόδοση των εσωτερικών στοιχείων του ατόμου, αγνοώντας τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Σημαντικοί εκπρόσωποι του αιώνα αυτού ήταν ο Βαν Ντάικ, ο Ρούμπενς, ο Ρέμπραντ, ο Βελάσκεθ και ο Μουρίλο
Animation
Animation (στα ελληνικά αποδίδεται με τους όρους Εμψύχωση, Κινούμενη Εικόνα είτε περιφραστικά Απόδοση Κίνησης στην Εικόνα) είναι η ταχεία προβολή μιας σειράς από εικόνες (δισδιάστατης ή τρισδιάστατης μακέτας) ή θέσεων ενός μοντέλου, έτσι ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της κίνησης. Είναι μια οπτική οφθαλμαπάτη της κίνησης και αυτό συμβαίνει εξ αιτίας του φαινομένου διατήρησης της εικόνας στο μάτι επί 1/12 του δευτερολέπτου (μεταίσθημα ή μετείκασμα). Κίνηση μπορεί να δημιουργηθεί και να παρουσιαστεί με πολλούς τρόπους. Η πιο διαδεδομένη μέθοδος απεικόνισης της κινούμενης εικόνας αποτελείται από ένα πρόγραμμα βίντεο ή κινουμένου σχεδίου.
Πρώιμα δείγματα
Οι πρώτες προσπάθειες σύλληψης του φαινομένου του κινουμένου σχεδίου ανήκουν στα παλαιολιθικά χρόνια. Μέσα σε σπηλιές βρέθηκαν χαραγμένα σχέδια, όπου τα ζώα απεικονίζονταν με πολλά πόδια, σε υπερτεθειμένες θέσεις, προφανώς για να δοθεί η αίσθηση της κίνησης.
Ένα πήλινο αγγείο 5.200 χρόνων, το οποίο είχε βρέθεί στη Σαχρ-ί Σόκτα (Shahr-i Sokhta) στο Ιράν, έφερε πάνω του πέντε σχέδια μιας κατσίκας ζωγραφισμένα. Αυτό έχει ακουστεί ότι είναι δείγμα του πρώτου animation. Ωστόσο, μιας και δεν υπήρχε εξοπλισμός για να παρουσιαστεί η κίνηση του σχεδίου, μια σειρά από εικόνες δεν μπορεί να λέγεται "κινούμενη εικόνα" με τη σωστή έννοια της λέξης.
Το φενακιστοσκόπιο, το πραξινοσκόπιο και το γνωστό ξεφύλλισμα ενός βιβλίου ήταν οι πιο δημοφιλείς μηχανισμοί που εφευρέθηκαν γύρω στο 1800, ενώ το 180 μ.Χ. είχε ήδη εφευρεθεί μια άλλη κινέζικη συσκευή. Αυτά τα μηχανήματα παρήγαν κίνηση από διαδοχικά σχέδια μέσω τεχνολογικών μέσων, όμως το animation δεν είχε αναπτυχθεί ουσιαστικά μέχρι την έλευση της Κινηματογραφίας, η οποία συνέβη πολύ αργότερα.
Τεχνικές
Παραδοσιακό animation
Δείγμα παραδοσιακού animation: το άλογο που τρέχει. Αποτέλεσμα κάποιων φωτογραφιών του Έντουαρντ Μάιμπριτζ από τον 19ο αιώνα που τους δόθηκε κίνηση με ροτοσκόπιο
Στις περισσότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων του 20ού αιώνα χρησιμοποιούνταν η παραδοσιακή τεχνική απόδοσης της κίνησης στο σχέδιο. Κάθε ξεχωριστό πλαίσιο μιας ταινίας δημιουργημένης με την παραδοσιακή τεχνική, αποτελείται από μια φωτογραφία ή ένα σχέδιο, που σχεδιάζεται πρώτα σε ένα χαρτί. Για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της κίνησης, κάθε σχέδιο διαφέρει ελάχιστα από το προηγούμενο. Τα σχέδια των animator αποτυπώνονται σε μια διαφανή διαφάνεια εκτύπωσης που ονομάζεται κυψέλη, η οποία γεμίζεται με χρώματα προσδιορισμένων αποχρώσεων και τόνων από την πίσω πλευρά του σχεδίου. Οι ολοκληρωμένες διαφάνειες των χαρακτήρων φωτογραφίζονται μία-προς-μία σε φιλμ κινούμενης εικόνας με μια ραμφοειδή κάμερα, μπροστά από ένα ζωγραφισμένο φόντο.
Η παραδοσιακή μέθοδος της διαφάνειας ήταν πια ξεπερασμένη στις αρχές του 21ου αιώνα. Σήμερα, τα σχέδια των δημιουργών και τα φόντα σαρώνονται ή ζωγραφίζονται απευθείας σε ένα υπολογιστικό σύστημα. Χρησιμοποιούνται διάφορα λογισμικά προγραμμάτων για τον χρωματισμό των σχεδίων και για την προσομοίωση των κινήσεων και των εφέ στην κάμερα. Το τελικό κομμάτι της διαδικασίας είναι η εξαγωγή σε κάποιο από τα μεταφορικά μέσα, από το παραδοσιακό φιλμ των 35 mm και μετά, μέσα όπως το ψηφιακό βίντεο. Η εμφάνιση των παραδοσιακών διαφανειών διατηρούνται ακόμα, και η ουσιαστική δουλειά των animator έχει παραμείνει το ίδιο απαραίτητη τα τελευταία 70 χρόνια. Κάποιοι παραγωγοί animation χρησιμοποιούν τον όρο "tradigital" (παραδοσιακό-ψηφιακό) για να περιγράψουν την τεχνική των διαφανειών που κάνουν εκτεταμένη χρήση της τεχνολογίας των Η/Υ
(θέατρο)
(όπερα)
(θέατρο σκιων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου